Stomia jest to połączenie światła jelita grubego (kolostomia), cienkiego (ileostomia) lub moczowodu (urostomia) ze skórą. Wykonuje się je najczęściej w przypadku nowotworu jelita grubego (okrężnicy, odbytnicy) lub moczowodu, chorób zapalnych jelit (colitis ulcerosa, choroba Leśniowskiego-Crohna) lub w następstwie urazów okrężnicy lub odbytnicy. U niemowląt bywa stosowana w kuracji choroby Hirschprunga (niedostateczne unerwienie jelita, które powoduje nimożność wydalania kału normalną drogą) lub wrodzonego zarośnięcia odbytu. Wykonanie stomii w połączeniu ze stosowaniem odpowiedniego sprzętu, umożliwia pacjentom bezpieczeństwo i normalne życie.

Stomia służy zatem do wydalania kału lub moczu przez otwór na brzuchu. Może być stała lub czasowa. Jeśli zachodzi konieczność usunięcia odbytnicy i odbytu, wówczas wytarza się stomię na stałe. Jeśli odbyt został oszczędzony, wówczas istnieje możliwość przywrócenia naturalnej drogi wypróżniania się przez odbyt i wytwarza się stomię czasową. Po jakimś czasie można połączyć zachowaną część jelita z odbytem i przywrócić ciągłość układu pokarmowego.

Stomię wytwarza się także w przypadku konieczności usunięcia lub ominięcia pęcherza moczowego. Służy ona wówczas do wydalania moczu. Czasowa urostomia jest możliwa wówczas, gdy zachowany został pęcherz.

Stomia jest czerwona podobnie jak śluzówka w jamie ustnej. Ma przeciętnie od 2 do 5 centymetrów średnicy i wystaje ponad powierzchnię skóry na kilka do kilkudziesięciu milimetrów. Umieszczona jest w dolnej części brzucha, po prawej lub lewej stronie. Nie jest unerwiona, więc dotyk nie powoduje bólu. Dotyk może powodować niewielkie krwawienie (co nie jest objawem niepokojącym).